افشين خيلي برام سخته ، نمي تونم بيشتر از 1 ساعت درس بخونم
يعني بايد 1 سال از زندگيم اينطوري بگذره؟
اگر قبول نشم چي؟
وقتي مي بينم از همين الان دوستام دارن با 3 يا 4 ساعت شروع مي كنن ، حرصم مي گيره
حتي هدف هم براي كنكور ندارم ، نمي دونم براي چي بايد بخونم؟ آخرش چي؟
مي ترسم ، يعني موفق مي شم؟
....
چقدر اين حرفها رو بايد بشنوم؟
چرابايد زندگي يك فرد در مهمترين و شيرين ترين لحظات عمرش اينطوري بگذره؟
مطمئناً تا 10 سال آينده خبري از كنكور نيست (به واسطه ي كاهش رشد جمعيت ) ولي حالا راه حل چيه؟
منكر اين نيستم كه كنكور كاملاً چيز بدي هستش ، اينكه همه ي رشته ها رو به نوعي براي دروس دانشگاهي آماده مي كنه بد نيست ولي براي خيلي ها يك غول شده ، يك غول كه راه شكست دادنش رو فقط موسسه هاي كنكوري بلدن
(:نمي خوام از خودم تعريف كنم ولي براي من پيش دانشگاهي مثل سالهاي قبل گذشت فقط يكم به خودم فشار آوردم ، البته نه خيلي زياد