يك سوال
من جديداً كتاب" قطعه ي گمشده" اثر "شل سيلور استاين" رو خوندم ولي با يك سوال مواجه شدم
انسان به طور غريزي به دنبال تكامل خودش در تمامي زمينه هاي زندگي هستش ، ولي به واسطه ي ذوق وعلاقه اي و شرايطي كه قرارداره در بعضي از زمينه ها بيش از ديگر زمينه ها به تكامل ي رسه.مهم رسدن به تكامل هستش
ولي مسئله اينجاست كه تكامل چگونه هستش ؟
مثلاً در محيط كار، رابطه ي شما و همكارتون يا حتي در دوستي هاي خودتون ، آيا ما بايد با همديگر مچ بشيم و در نتيجه هر يك خلاء هاي ديگري رو پر مي كنه و هر دو به تكامل مي رسند يا اينكه هركس به نوعي به تكامل خودش رسيده و اين كار مشترك آنها هستش كه كامل هست
براي اولي ميشه يك دايره ي ناقص رو كشيده كه با يك قطعه كه كاملش مي كنه ادغام ميشن و به تكامل مي رسن و براي دومي 2 تا دايره ، كي بزرگ و ديگري كوچك كه دارن در كنار همديگر مي روند و به واسطه ي در كنار هم بودن هست كه كارهاشون كامل هست

اين متن رو هفته ي پيش نوشتم ولي وقت نشد آپ لودش كنم ، ولي بعد از يكم جستجو وتحقيق متوجه شدم كه: كلاً 2 نوع تكامل داريم با اينكه به نظر نمي آد ولي در هر كاري فقط يكي از اونها انجام ميشه